Liefde voor Molossers: als kind maakte ik al kennis met doggen via een kennis. Zij had een pup van een Argentijnse dog. Toen (en nu nog) was dat een uiterst zeldzame verschijning in Nederland. Maar ik had daar geen weet van en ik denk dat ik tot vervelens toe bij hen heb rondgehangen om maar bij deze hond te kunnen zijn. Toen ik wat ouder was, en de kennis inmiddels een 2e Dogo Argentino had, ging ik wel eens mee naar shows. Daar kon ik mijn hart ophalen bij alle grote molossers die daar werden geshowd. Het maakte mij niet uit of ik helemaal ondergekwijld en vol vieze pootafdrukken mee naar huis ging. Ik wist één ding zeker, dit waren mijn type honden. Groot, stoer en zo trouw en lief! Die wilde ik later ook!!!

Ik besefte heel goed dat je voor het houden van dit type honden de ruimte en gelegenheid moest hebben. Ik ging samenwonen, werken, verhuizen enz. en daar paste geen grote molosser bij op dat moment.

Ondertussen had ik wel al vele kleine kruisingen uit het asiel een huis kunnen geven en daar zaten niet altijd de makkelijkste honden tussen. Één daarvan, een kruising Pitbull had behoefte aan gezelschap. En toen ik op de Winner in de RAI een oude bekende uit de Dogo Argentino wereld tegen kwam werd mij een teefje van dat ras aangeboden waar ze door omstandigheden een fijn huis voor zochten. Ik was meteen verkocht en er was gelukkig ook meteen een klik met het Pitbulletje. En zo kwamen de Molossers weer in mijn bestaan.

In de jaren die volgden heb ik verschillende Argentijnen, waarvoor een opvang werd gezocht, een nieuw huis gegeven. Ondertussen waren wij verhuisd naar een boerderij met lekker veel ruimte, dus dat was geen probleem. Hier ben ik ook begonnen met het fokken van Friese paarden. Alleen bleken de Argentijnse Doggen niet altijd een betrouwbare match met de paarden, zeker niet met de veulens. Met tot gevolg dat er andere dogachtige rassen hun intrede deden in ons bestaan; Bullmastiff, Duitse Dog en Boxer. Veelal afstandshonden die wij een fijn huis konden bieden. Helaas werden wij ook geconfronteerd met de vele (erfelijke) aandoeningen die deze rassen in zich dragen. En menig afscheid kwam daardoor veel te vroeg. En dat wilde ik niet meer.......

Het werd tijd om te kiezen voor een ander ras. Een stoer, mooi maar ook gezond ras. En we wilden er ook graag een keer een nestje mee fokken.

Door mijn werk in de paardenfokkerij, waarbij ik voortplantingsbegeleiding verzorg (scannen en insemineren), kom ik op veel plaatsten. En op een boerderij was ik in het verleden al een keer een prachtig stel doggen tegen gekomen. Die waren super tussen de paarden, liepen samen over het erf te dollen maar sliepen met zijn drieën op een hoop in 1 bench. Dat waren Cane Corso's.....

Ik kende dit ras al wel uit de beginjaren dat ze in Nederland verschenen. In 1993 had ik de eerste Cane Corso's in Nederland op show gezien in Den Bosch. Toen was dat nog geen echt succes. Zo uit Italië hup een keuringsring in. Dat heeft de keurmeester geweten. 

Maar deze Cane Corso's waren veel beter aangepast. Ze waren geweldig. Dus toen wij ons gingen bedenken welke dogachtige een plek bij ons zou kunnen krijgen toen was het vizier snel op dit ras gericht. Al snel vonden wij een jonge hond die nog een nieuw huis zocht. Ze was supertrouw en heel grappig. Misschien niet de mooiste, maar ach....ze voldeed en wij waren er heel blij mee. Ze was gefokt met stamboom bij een gerenommeerde kennel in Zuid-Italië. Maar helaas bleek de fokker daar niet zo betrouwbaar en achteraf bleek er gerotzooid met haar papieren. De ENCI, de Italiaanse Raad van Beheer accepteerde de documenten niet en gaf geen export document af. Deze fokker kon dat wel in orde maken, maar dan moesten wij extra bijbetalen. Jaja....Italië.

Ondertussen bleven wij ons wel verdiepen in dit ras. We gingen naar veel shows om te leren. En we wilden toch ook echt een Cane Corso om later een nestje mee te fokken. Via een kennis kwamen we in 2013 uiteindelijk terecht bij de kennel van Della Porta Dipinta in Italië om daar een grijs pupje op te halen. En met deze Naïma Della Porta Dipinta is onze kennel eigenlijk echt gestart.

Tussen onze fokkerij met prachtige sterke zwarte Friese paarden is dus de Cane Corso Kennel ontstaan, vandaar ook de naam:

Forza Del Cavallo Nero..... Kracht van het zwarte paard.

Onze kennel kenmerkt zich door af en toe een nestje te fokken met als uiteindelijke doel de liefhebbers van dit ras te voorzien van een lieve, sociale en zo gezond mogelijke Cane Corso waar ze net zo veel plezier en liefde van krijgen als dat wij dat beleven.

Wij hebben geen hoogdravende doelen om show-toppers de fokken of wereldkampioenen te produceren. 

Uiteraard fokken wij wel om goede honden op de wereld te zetten en niet om er geld mee te verdienen door onbeperkt te vermeerderen. Wij houden ons aan de voorschriften opgelegd vanuit de Raad van Beheer en de Cane Corso Club Nederland.

Dit neemt niet weg dat wij af en toe wel meedoen aan een show, maar dat is vooral om vanuit keurmeesters een beoordeling te krijgen op de specifieke hond. In de hoop dat de keuringsrapporten overeenkomsten vertonen. Helaas zien we binnen dit ras nog wel een enorme diversiteit in types en komen vaak specifieke voorkeuren van een keurmeester voor een bepaald type hond of een bepaalde kennel nogal eens op de voorgrond. Zelfs de ras-standaard wordt nog wel eens over het hoofd gezien. Vandaar dat wij aan showresultaten niet al te veel waarde hechten. Ook niet bij onze eigen honden, het is leuk meegenomen maar zegt niet zo veel.

Wat dat betreft kan de hondenshow wereld nog heel veel leren van de paardenwereld waar vanuit een stamboek onafhankelijk door meerdere jurlyleden tegelijkertijd op rastype en beweging (vaak vergeten bij honden) wordt gekeurd en waar je één of hooguit twee keer per jaar je paard mag voorstellen.  

Waar het ons dus echt om gaat is fijne gezinshonden met de raskenmerken van de echte Cane Corso te fokken. Hiervoor zijn wij bereid om bloedlijnen uit het buitenland te halen en hier op te investeren. Daarnaast zijn ze echt onderdeel van ons gezin en kennen wij ze door en door. Ze wonen bij ons tot hun dood. Allemaal. Ook de honden waar wij niet (meer) mee fokken blijven in principe bij ons.

Als er twijfel is over de gezondheid van de hond, of er bepaalde eigenschappen zijn die ernstige erfelijke gezondheidsrisico's met zich meebrengen voor het nageslacht dan fokken wij niet met de hond. Dat is dan jammer, maar dat is dan maar zo. 

Puppies worden bij ons in huis geboren en groeien daar ook op. Gewoon tussen de andere Cane Corso ooms en tantes die ook in huis wonen. Vanaf de eerste enting met een week of 6 gaan alle pups één voor  één, of in duo's met ons mee de wijde wereld verkennen. In de auto, naar de markt, een park, bos of hei. We bieden ze al meteen zoveel mogelijk nieuwe situaties en indrukken aan. Alle soorten mensen ontmoeten en lekker veel geknuffeld worden. Dat is fijn voor later voor zowel de pup als de nieuwe baasjes. 

Ook bij het bepalen welk pupje bij welke nieuwe baas terecht komt speelt ons oordeel een belangrijke rol. Wij hechten er waarde aan dat de nieuwe eigenaren zich verdiepen in dit ras en beseffen dat een hond voor het leven is, en geen wegwerp product. Dat het een Cane Corso is die 45 kilo of meer kan wegen en soms ook behoorlijk zijn eigen zin wil doorduwen. De pup moet volgens ons oordeel in de gezinssituatie passen en qua karakter goed aansluiten bij de (on)mogelijkheden in een nieuw gezin.

En verder?

Bieden wij de eigenaren van door ons gefokte Cane Corso's ook nog de mogelijkheid om hun hond(en) bij ons onder te brengen als zij met vakantie gaan. Aangezien wij ons leven zo ingericht hebben dat wij zelf geen verre vakanties vieren is er dus altijd de mogelijkheid om een hond op te vangen. Sterker nog, dat vinden wij ook gewoon leuk....